Μορφές καπιταλισμού και εφαρμογή στο Ελληνικό κομματικό σύστημα! (Γελάστε ελεύθερα).

Οι διαφορετικές μορφές του (κοινωνικού) καπιταλισμού.

Δυσκολα μπορώ να μεταφράσω τον όρο "welfare capitalism".
Ίσως η μετάφραση "καπιταλισμός της ευημερίας" να είναι πιο ακριβής,αλλά ακούγεται αρκετά κακοήχος,
άσε που θα προκαλούσε τα πάθη...
Η ιστορική αλήθεια είναι ότι ο σημερινός καπιταλισμός των προηγμένων οικονομικά χωρών (με τα χιλιάδες ελαττώματα του, καμμία αντίρρηση επί τούτου) δεν είναι ο ίδιος με τον πρωτόγονο, σκληρό βιομηχανικό καπιταλισμό του 19ου αιώνα.
Οι όποιες αλλαγές παρατηρούνται δεν είναι μόνο διαχρονικές, αλλά και διαστρωματικές.

Δηλαδή από χώρα σε χώρα υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στην θεσμική συγκρότηση του κοινωνικού κράτους 

και στο πως αυτό ενσωματώνεται στις αγορές εργασίας.

Mια σύνηθης τυπολογία, ευρέως διαδεδομένη, διαχωρίζει και ομαδοποιεί το κοινωνικό κράτος με βάση δύο κριτήρια:

α) Το βαθμό απο-εμπορευματοποιήσης της εργασίας (decommodification). Έννοια που την πρωτοσυναντάμε στο Κεφάλαιο του Μαρξ, η εμπορευματοποιήση της εργασίας δηλώνει τον υποβιβασμό της εργασίας σε ένα απλό εμπόρευμα και στην αντιμετώπιση της σαν αντικείμενο. Πχ. ο μισθός είναι η τιμή του εμπορεύματος απόρροια της προσφοράς και της ζήτησης για το προϊόν  "εργάτης".

β) Το βαθμό απο-ταξικοποιήσης (destratification). Δηλαδή στο πόσο αναδιανεμητικές (ή όχι) είναι οι κοινωνικές πολιτικές.

Αν υιοθετήσουμε τα παραπάνω κριτήρια τότε μπορούμε να διακρίνουμε στα εξής μοντέλα:

α) Το αγγλοσαξωνικό (liberal). Πρωταρχική σημασία έχει η οικονομία της αγοράς και η ελευθερία του εμπορίου. Οι αγορές εργασίας είναι όσο το δυνατόν πιο ευέλικτες, ενώ ο ρόλος του κοινωνικού κράτους υπολειμματικός, δηλαδή να διορθώνει ακρότητες της αγοράς (πχ ανακούφιση της ακραίας φτώχειας). Φορείς του οι Αγγλοσαξωνικές χώρες (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Βρεττανία, Ιρλανδία).

β) Το κορπορατιστικό ή συντηρητικό. Πυλώνες του η κοινωνική συνοχή, η ασφάλεια και η σταθερότητα. Τα δικαιώματα στις παροχές απορρέουν από την θέση του ατόμου είτε στην οικογένεια είτε στην εργασία. Διατηρεί την ιεραρχία και τις κοινωνικές δομές, ενώ είναι ιδιαίτερα γενναιόδωρο στους insiders του συστήματος. Φορείς του οι χώρες της ηπερωτικής ευρώπης (πχ. Γερμανία, Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία κτλ.)

γ) Σοσιαλδημοκρατικό. Εδώ θεμελιώδης αξία του συστήματος είναι η ισότητα ενώ η ιδιότητα του πολίτη πολλές φορές είναι αρκετή για την συμμετοχή σε παροχές. Το κράτος παρέχει ευρεία γκάμα κοινωνικών υπηρεσίων, ενώ ο ρόλος της αγοράς και της οικογένειας (σαν φορείς ευημερίας) περιορίζονται από τον ευρύ ρόλο του κράτους. Τέλος οι αγορές εργασίες υπόκεινται σε ρυθμίσεις και περιορισμούς. Φορείς του οι σκανδιναυικές χώρες.

Να τα δούμε λίγο σχηματικά (πιο εύπεπτος τρόπος)

	Φιλελεύθερο	Κορπορατιστικό	Σοσιαλδημοκρατικό
Αποεμπορευματοποιήση	Χαμηλή	Μεσαία	Υψηλή
Αποταξικοποιήση	Χαμηλή	Μεσαία	Υψηλή
Ρόλος της:
οικογένειας	Χαμηλός	Υψηλός	Χαμηλός
αγοράς	Υψηλός	Υψηλός	Χαμηλός
κράτους	Χαμηλός	Μεσαίος	Υψηλός

 Τώρα θα αναρωτιέται κανείς... που ανήκει η Ελλάδα;;;....Πουθενά είναι η απάντηση! 

Αν και οι μεσογειακές χώρες ψιλοφέρνουν στο κορπορατιστικό μοντέλο (πχ την Γαλλία) παρουσιάζουν και πολύ σημαντικές διαφορές σε σχέση με τις άλλες χώρες του αστερισμού. 

Κυριάρχο στοιχείο είναι οι πολύ ισχυρές οικογενειακές δομές που υποκαθιστούν τόσο το κράτος όσο και την αγορά. Ένα πολύ εύγλωττο παράδειγμα είναι η φύλαξη των παιδιών...στο αγγλοσαξωνικό μοντέλο είναι μια υπηρεσία που την παρέχει η αγορά (πχ ιδιωτικοί βρεφονηπιακοί σταθμοί), στο σοσιαλδημοκρατικό οι δημόσιες υπηρεσίες, στο κορπορατιστικό οι δημόσιες υπηρεσίες (τουλάχιστον για όσους δικαιούνται την παροχή).

Οι κοινωνικοί θεσμοί  εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των ατόμων.Στην Ελλαδα ομως δεν υπάρχει ούτε κράτος, 

ούτε αγορά...δεν υπάρχει εννοώ δεν λειτουργούν αποτελεσματικά. 

Αποτελεσμα: Άλλοι θεσμοί αναλαμβάνουν να κλείσουν τις τρύπες όπως η οικογένεια η και η εκκλησία. 

Παρτε για παράδειγμα το θέμα των σπουδών. Στην Ελλάδα όλες οι οικογένειες χρηματοδοτούν τις σπουδές των παιδιών. Σε τέτοια ευρεία κλίμακα δεν συμβαίνει αυτό πουθενά στην ευρώπη. 

Γιατί; Γιατί αυτοί έχουν αναπτύξει εναλλακτικούς θεσμούς. Πχ. στην Αγγλία μπορείς κάποιος νέος να πάρει δάνειο με πολύ ευνοικούς όρους για να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του. Και να το αποπληρώσει όταν η επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο θα του επιφέρει απόδοση. Και βέβαια έχουν πολύ αποτελεσματικές αγορές εργασίας που εγγυώνται σε μεγάλο βαθμό την απασχόληση.

Στις σκανδιναυικά πανεπιστήμια από την άλλη έχουμε διαφορετικές υποδομές. 

Πχ τα πανεπιστήμια έχουν άνετα campus, παρέχουν δωρεάν διατροφή και άλλα προνομία στους φοιτητές (στα ελληνικά πανεπιστήμια οι αντίστοιχες παροχές είναι πολύ ελλιπής, ειδικά της στέγασης). 

Πάλι κάποιος νέος δεν εξαρτάται τόσο από την οικογένεια του για να σπουδάσει, υπάρχει σοβαρό κράτος.

Και στο ερώτημα , στην Ελλάδα τι έχουμε ?
Κατά τη γνώμη μου , έχουμε ένα ΣΥΣΤΗΜΑ που έχει ορίζοντα την εκλογική τετραετία και το πολιτικό κόστος, που σιχαίνεται τη συστηματική εργασία, τη συνέπεια και τη γνώση , που κολακεύει τους πολίτες με το λαϊκισμό.

ΠΗΓΗ: http://nastybishop.capitalblogs.gr